Χαμάς vs Ισραήλ

0. Η αρχή του κακού
Πηγή : Livepedia

Μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου τα συμμαχικά κράτη, αντικρίζοντας τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αποφάσισαν να παραχωρήσουν την παραλιακή περιοχή της Παλαιστίνης στους Εβραίους, για να ιδρύσουν το κράτος του Ισραήλ.

Η απόφαση αυτή, που ερχόταν σε αντίθεση με τα συμφέροντα αυτών που πάνω από μιάμιση χιλιετία κατοικούσαν την περιοχή, αλλά και με τη διεθνή αντίληψη της ηθικής, εφαρμόστηκε τελικά το 1948, οπότε και ανακηρύχτηκε κράτος το Ισραήλ.

Από τον πρώτο καιρό άρχισαν να εκδηλώνονται προστριβές μεταξύ των Ισραηλινών και των Αράβων και αφορμή για τις προστριβές αυτές σχεδόν πάντοτε η αμφισβητούμενη περιοχή της Γάζας . Το 1967, μετά από τον περίφημο "πόλεμο των 6 ημερών ", οι Εβραίοι κατόρθωσαν να προωθήσουν τις θέσεις τους σε βάρος της Αιγύπτου , της Ιορδανίας και της Συρίας, φτάνοντας μέχρι το Σουέζ και τα υψώματα του Γκολάν . Δημιουργώντας αφόρητες συνθήκες διαβίωσης για τους κατοίκους της περιοχής τους αναγκάζουν να αποτολμήσουν έναν καινούριο πόλεμο (Οκτώβρης 1974) με κάπως καλύτερα αποτελέσματα. Κατά τα τελευταία χρόνια οι κάτω από Ισραηλινή κατοχή περιοχές ζουν κάτω από καταπιεστικές συνθήκες και βρίσκονται σε διαρκή εξέγερση. Ήδη, την τελευταία διετία, συμπληρώθηκε αριθμός 500 περίπου νεκρών, κατά πλειοψηφία νέων και παιδιών ακόμη, που προτάσσουν γυμνά στήθη και αντιμετωπίζουν, με πέτρες και ξύλα τους Ισραηλινούς στρατιώτες, που διαθέτουν βαρύτατο σύγχρονο εξοπλισμό.

Με τη θεαματική ενέργεια του πολιτικού Συμβουλίου της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ύστερα από σκληρή προσπάθεια του Γιάσερ Αραφάτ, να αναγνωριστεί το δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ και τη σοβαρή πίεση που ασκεί η διεθνής κοινή γνώμη, διανοίγονται προοπτικές ειρηνικής επίλυσης του Παλαιστινιακού.


Συνοπτικά:
Η Παλαιστίνη αποτελεί πεδίο έντασης, αντιπαράθεσης και πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, έπειτα κυρίως απο την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έπειτα από απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), που προέβλεπε όμως και την ίδρυση αυτόνομου Παλαιστινιακού κράτους, η οποία όμως δεν εφαρμόσθηκε ποτέ. Σήμερα η Παλαιστίνη είναι μια περιοχή διεκδικούμενη, αλλά δεν αποτελεί ανεξάρτητη ή αυτόνομη περιοχή.

1. Ισραήλ (πηγή : Wikipedia-Israel)
Άλλες πηγές : Livepedia (απο εγκυκλοπέδια Ερμής)

Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το σιωνιστικό κίνημα (που είχε ιδρυθεί το 1897 με σκοπό την ίδρυση του Ισραήλ), απαίτησε την δημιουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου εβραϊκού κράτους, ενώ ανέλαβε την παράνομη μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη, την οποία προσπαθούσαν να σταματήσουν οι Βρετανοί.

Το 1947, ο ΟΗΕ ανέλαβε τον έλεγχο της Παλαιστίνης, και στις 29 Νοεμβρίου παρουσιάζει ένα σχέδιο για την διαίρεση της Παλαιστίνης σε ένα ισραηλινό και ένα αραβικό κράτος, και την μετατροπή της Ιερουσαλήμ σε διεθνή πόλη εκτός συνόρων. Σύμφωνα με αυτήν την απόφαση η παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, καθώς και η δυτική όχθη του Ιορδάνη, τέθηκε υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας, ενώ η νέα πόλη ελέγχθηκε από τους Ισραηλινούς. Οι άραβες άρχισαν βίαιες διαμαρτυρίες κατά των εβραίων, την στιγμή που στην περιοχή κατοικούσαν 590,000 Εβραίοι και 1,320,000 Άραβες.

Στις 14 Μαΐου 1948, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακήρυξε την δημιουργία του Ισραήλ, και όρκισε πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και πρωθυπουργό τον σιωνιστή ηγέτη, Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. Παράλληλα, ένας μυστικός Ισραηλινός στρατός, ο Χάγκαναχ, που σχηματίστηκε στα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα παρουσιάζεται πλέον ως ο τακτικός στρατός του κράτους του Ισραήλ. Ο Χάγκαναχ ήταν εξοπλισμένος με όπλα τελευταίας τεχνολογίας προερχόμενα από Αγγλία και Αμερική.

Αμέσως μετά την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών ξέσπασαν συγκρούσεις ανάμεσα στους Άραβες, που απέρριψαν το σχέδιο, και τους Ισραηλινούς. Στις 15 Μαϊου αμέσως μετά την απόφαση της ανεξαρτησίας, άρχισε ο Αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1948, που θα ακολουθούνταν από πολλές ακόμα συγκρούσεις που συνεχίζονται μέχρι και τις μέρες μας. Κύριες στιγμές της Αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης ήταν ο πόλεμος των Έξι Ημερών του 1967, ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ του 1973. Από τις 19 Νοεμβρίου του 1977, ο πρωθυπουργός της Αιγύπτου Ανβάρ ας Σαντάτ, ξεκινά ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μαζί με το Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα στις 26 Μαρτίου του 1979, να υπογραφθεί στο Camp David, συμφωνία που όριζε πως το Ισραήλ δεχόταν να αποσυρθεί από το Σινά και ύστερα από την Λωρίδα της Γάζας και την δυτική όχθη. Το δεύτερο μέρος δεν εφαρμόστηκε ποτέ από το Ισραήλ.

Εν συνεχεία ακολούθησαν ο πόλεμος του Λιβάνου το 1982 καθώς και η Ιντιφάντα, συνεχιζόμενη ένοπλη εξέγερση των Παλαιστινίων του Ισραήλ που ξεκίνησε το 1987. Οι διαφορές Αράβων και Ισραηλινών φάνηκαν να διευθετούνται προσωρινά με τις Συνθήκες του Όσλο του 1994, που προέβλεπαν τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής, ξεχωριστού κράτους των Παλαιστινίων, χωρίς ωστόσο οι συγκρούσεις να σταματήσουν. Καθώς όμως το Ισραήλ ποτέ δεν τήρησε την συμφωνία, στις 31 Μαρτίου του 1997 τα Αραβικά κράτη ξεκίνησαν μποϋκοτάζ εναντίον του.

Το 1996 στις 11 Απριλίου, πραγματοποιείται η Σφαγή της Κανά που έμεινε γνωστή ως Qana massacre. Ο Ισραηλινός στρατός επιτίθεται σε προσφυγικό καταυλισμό στην Κανά του Λιβάνου όπου υποτίθεται πως υπήρχαν στρατιωτικοί στόχοι. Η αποτυχία ήταν παταγώδης με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πάνω από 100 παιδιά. Στο θέαμα οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν το γεγονός κατέρρεαν μπροστά στις κάμερες, ενώ ο ΟΗΕ δεν τιμώρησε ποτέ το Ισραήλ για αυτή την πράξη.
Το Ισραήλ είναι μέλος του ΟΗΕ από το 1949.

Νεότερες εξελίξεις
Στις 19 Δεκεμβρίου του 2008 η Χαμάς ανακοίνωσε τον τερματισμό της εκεχειρίας που είχε κηρυχθεί με το Ισραήλ.Μια εβδομάδα σχεδόν μετά τη λήξη της εξάμηνης εκεχειρίας μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, η ισραηλινή αεροπορία εξαπέλυσε 30 πυραύλους εναντίον στόχων στη Λωρίδα της Γάζας, σκορπίζοντας το θάνατο.Μέχρι στιγμής οι νεκροί ξεπερνούν τους 200, σύμφωνα με νοσοκομειακές πηγές, ενώ τουλάχιστον 300 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί. Μεταξύ των νεκρών είναι και ο επικεφαλής της Αστυνομίας στην πόλη, μέλος της Χαμάς.http://www.zougla.gr/news.php?id=18133

Εβραίοι - Ιουδαισμός (πηγή Wikipedia - Εβραίοι - Ιουδαισμός
Εβραίοι
Εβραίοι ονομάζονται τα μέλη του εβραϊκού λαού, επίσης γνωστού ως Ιουδαϊκό έθνος ή γιοι του Ισραήλ, μιας εθνικοθρησκευτικής ομάδας που κατάγεται από τους αρχαίους Ισραηλίτες και τα μέλη της οποίας ασκούν κατά παράδοση τον Ιουδαϊσμό. Η Βίβλος γράφτηκε από Εβραίους, η οποία καταγράφει κατά κύριο λόγο την εθνική και θρησκευτική τους ιστορία. Ο εβραϊκός πληθυσμός σήμερα αριθμεί περισσότερο από 14,5 εκατομμύρια άτομα παγκόσμια, η πλειοψηφία των οποίων ζουν στο Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η προέλευση των Εβραίων χρονολογείται παραδοσιακά γύρω στο 1800 Π.Χ. με την Βιβλική αναφορά στην ίδρυση του Ιουδαϊσμού.

Η Στήλη του Μερνεφθά, η οποία χρονολογείται γύρω στο 1200 Π.Κ.Χ., είναι ένα από τα παλαιότερα αρχαιολογικά αρχεία των Εβραίων στο Ισραήλ, όπου ανέπτυξαν την μονοθεϊστική θρησκεία του Ιουδαϊσμού, και απήλαυσαν περιόδους αυτοδιάθεσης. Ως αποτέλεσμα των κατακτήσεων και επεκτάσεων που δέχτηκαν από τον 8ο αιώνα Π.Κ.Χ. έκανε την εμφάνισή της η εβραϊκή Διασπορά. Οι ήττες στους εβραιορωμαϊκούς πολέμους του 70 και του 135 Κ.Χ. συνέβαλαν σημαντικά στο μέγεθος του πληθυσμού και στη γεωγραφική κατανομή της διασποράς, αφού σημαντικοί αριθμοί του εβραϊκού πληθυσμού της Γης του Ισραήλ εξορίστηκαν και πουλήθηκαν ως σκλάβοι σε όλη την αυτοκρατορία. Έκτοτε οι Εβραίοι έχουν κατοικήσει σε όλη την Ευρώπη και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, επιβιώνοντας διαμέσου εκδηλώσεων ρατσισμού, κακουχιών, φτώχειας, ακόμη και κυμάτων γενοκτονίας (βλέπε το άρθρο Αντισημιτισμός), με κάποιες περιόδους πολιτιστικής, οικονομικής και ατομικής άνθησης.

Μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, οι όροι Εβραίος και Ιουδαίος (ακόλουθος του Ιουδαϊσμού) ήταν πρακτικά συνώνυμοι και ο Ιουδαϊσμός ήταν ο κύριος συνεκτικός παράγοντας των Εβραίων, αν και δεν ήταν απολύτως απαραίτητο να ισχύει η Ιουδαϊκή θρησκευτική ταυτότητα ώστε να ανήκει κάποιο άτομο στον εβραϊκό λαό. Ακολουθώντας την Εποχή του Διαφωτισμού και το εβραϊκό της αντίστοιχο, την Χασκαλά, συνέβη μία σταδιακή μεταβολή κατά την οποία πολλοί Εβραίοι άρχισαν να θεωρούν ότι το να αποτελεί ένα άτομο μέλος του εβραϊκού έθνους ήταν κάτι διαφορετικό από το να είναι ακόλουθος της ιουδαϊκής πίστης.

Το εβραϊκό όνομα Ιουδαίος (στην εβραϊκή, Γεχούντι, πληθυντικός αριθμός Γεχουντίμ) διαδόθηκε όταν η Βασιλεία του Ισραήλ διαιρέθηκε στο βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ και στο νότιο Βασίλειο του Ιούδα. Ο όρος αναφερόταν αρχικά στο λαό του νοτίου βασιλείου, αν και ο όρος Μπ'νέι Ισραέλ (bn'e' Israél, Γιοι του Ισραήλ ή Ισραηλίτες) εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται και για τις δύο ομάδες. Όταν οι Ασσύριοι κατέλαβαν το βόρειο βασίλειο αφήνοντας το νότιο βασίλειο ως το μόνο Ιουδαϊκό κράτος, η λέξη Γεχουντίμ σταδιακά επικράτησε να αναφέρεται στο λαό που είχε την Ιουδαϊκή πίστη ως σύνολο, παρά σε εκείνους συγκεκριμένα που προέρχονταν από την Ιουδαία.

Το Ισραήλ είναι το μοναδικό κράτος όπου οι Εβραίοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού. Ιδρύθηκε ως ανεξάρτητο δημοκρατικό κράτος στις 14 Μαΐου του 1948. Από τα 120 μέλη του κοινοβουλίου του, της Κνεσέτ, τα 9 μέλη είναι Ισραηλινοί Άραβες και τα 2 μέλη είναι Ισραηλινοί Δρούζοι. Τον καιρό που κήρυξε την ανεξαρτησία του, περίπου 600.000 Εβραίοι ζούσαν στο Ισραήλ. Από τότε ο Εβραϊκός πληθυσμός της χώρας αυξήθηκε κατά περίπου ένα εκατομμύριο ανά δεκαετία καθώς περισσότεροι μετανάστες έφταναν και περισσότεροι Ισραηλινοί γεννιόνταν, με αποτέλεσμα μία από τις σημαντικότερες παγκόσμιες μετακινήσεις εβραϊκών πληθυσμών κατά τα τελευταία 2.000 χρόνια.

Ιουδαισμός (θρησκεία)
Ο Ιουδαϊσμός είναι η παραδοσιακή θρησκεία των Εβραίων ανά τον κόσμο με περίπου 15 εκατομμύρια πιστούς το 2006, γεγονός που τον κατατάσσει ως δωδέκατη σε τάξη μεγέθους οργανωμένη θρησκεία. Είναι η πρώτη μαρτυρούμενη μονοθεϊστική θρησκεία και μία από τις αρχαιότερες θρησκευτικές παραδόσεις που τελούνται στον σύγχρονο κόσμο. Οι αξίες και η ιστορία του εβραϊκού λαού συνιστούν μείζον θεμέλιο των άλλων Αβρααμικών θρησκειών όπως είναι ο Χριστιανισμός, ο Ισλαμισμός, οι Σαμαρίτες και η Πίστη Μπαχάι.

Ο Ιουδαϊσμός σπανίως υπήρξε μονολιθικός στην άσκησή του (αν και ήταν πάντα μονοθεϊστικός ως προς τη θεολογία του) και διαφέρει από πολλές θρησκείες ως προς το γεγονός ότι η κεντρική αυθεντία δεν αποδίδεται σε κάποιο άτομο αλλά μάλλον στις ιερές Γραφές (Τανάκ) και στις μακραίωνες παραδόσεις (Χαλακά). Βέβαια, ο Ιουδαϊσμός σε όλες τις παραλλαγές του παρέμεινε προσδεδεμένος σε έναν αριθμό θρησκευτικών αρχών, η σημαντικότερη εκ των οποίων είναι η πίστη ότι υπάρχει ένας μοναδικός, παντογνώστης, παντοδύναμος, πανάγαθος, υπερβατικός Θεός, יהוה (ΓΧΒΧ), που αποδίδεται στα ελληνικά ως Ιεχωβά ή Γιαχβέ, ο οποίος δημιούργησε το σύμπαν και συνεχίζει να το κυβερνά. Σύμφωνα με την παραδοσιακή εβραϊκή πίστη, ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο, εγκαθίδρυσε μια διαθήκη με τον εβραϊκό λαό, και τού αποκάλυψε τους νόμους Του και τις εντολές Του με τη μορφή της Τορά (συνήθως αναφέρεται και ως "Μωσαϊκός Νόμος"). Η άσκηση του Ιουδαϊσμού είναι αφιερωμένη στη μελέτη της Τορά και την τήρηση των νόμων και των εντολών, έτσι όπως είναι καταχωρημένοι εκεί.

Το θέμα των Εβραϊκών Γραφών είναι η εξιστόρηση της σχέσης των Ισραηλιτών (κλάδου των Εβραίων) με τον Θεό όπως αποτυπώνεται στην ιστορία τους από την αρχή του χρόνου έως την ανέγερση του Δεύτερου Ναού (περ. 350 Π.Κ.Ε./π.Χ.). Η συγκεκριμένη σχέση απεικονίζεται συχνά με όρους διαμάχης, καθώς οι Εβραίοι αγωνίζονται μεταξύ της πίστης τους στον Θεό και της έλξης τους προς άλλους θεούς, κυρίως Εβραίοι όπως ο Αβραάμ, ο Ιακώβ, ο πατέρας όλων των Ισραηλιτών -γνωστός μεταγενέστερα ως Ισραήλ- και ο Μωυσής.

Σύμφωνα με τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό και τους βαθιά θρησκευόμενους Εβραίους, ο βιβλικός πατριάρχης Αβραάμ ήταν ο πρώτος Εβραίος. Η ραββινική φιλολογία αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος από γενεάς του Νώε που αποκήρυξε δημόσια την ειδωλολατρία και κήρυξε τον μονοθεϊσμό. Το αποτέλεσμα ήταν η υπόσχεση του Θεού ότι θα αποκτούσε τέκνα (Γένεση 15:5) και μέσω του "σπέρματός του θα ευλογούνταν όλα τα έθνη της γης" (Γένεση 22:15-18). Πρωτότοκος του Αβραάμ ήταν ο Ισμαήλ και δευτερότοκος ο Ισαάκ, για τον οποίο ο Θεός προσδιόρισε ότι θα συνέχιζε το έργο του Αβραάμ και θα κληρονομούσε τη γη του Ισραήλ -επονομαζόμενη τότε Χαναάν- μετά την εξορία και τη λύτρωσή του. Ο Θεός έστειλε τον πατριάρχη Ιακώβ και τα παιδιά του στην Αίγυπτο, όπου μετά από πολλές γενεές έγιναν σκλάβοι. Τότε ο Θεός έστειλε τον Μωυσή να απελευθερώσει τους Ισραηλίτες από τη δουλεία. Μετά την Έξοδο από την Αίγυπτο, ο Θεός οδήγησε τους Ισραηλίτες στο όρος Σινά όπου τους έδωσε την Τορά, για να καταλήξουν τελικά στη γη του Ισραήλ.

Όταν εγκαταστάθηκαν οι Ισραηλίτες στη γη του Ισραήλ, το σκήνωμα ρίζωσε στην πόλη Σηλώ για περισσότερο από 300 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Θεός έστειλε μεγάλους άνδρες και γυναίκες να συνεγείρουν το έθνος εναντίον των εχθρών του, ορισμένοι από τους οποίους στάλθηκαν ως τιμωρία για τις αμαρτίες του εβραϊκού λαού, όπως ο Ιησούς του Ναυή και οι Κριτές. Στο διάβα του χρόνου, το πνευματικό επίπεδο του έθνους έφθινε μέχρι που ο Θεός επέτρεψε στους Φιλισταίους να καταλάβουν το σκήνωμα στην Σηλώ.

Ο λαός του Ισραήλ είπε στον Σαμουήλ τον προφήτη πως είχε φθάσει η στιγμή που χρειάζονταν τη διακυβέρνηση ενός μόνιμου βασιλέα, όπως συνέβαινε και με τα άλλα έθνη, γεγονός που περιγράφεται στα Βιβλία του Σαμουήλ. Ο Σαμουήλ όρισε βασιλέα τον Σαούλ, μεγάλο αλλά πράο άνθρωπο ως Βασιλέα. Όταν ο λαός πίεσε τον Σαούλ να ενεργήσει ενάντια σε μια εντολή που έδωσε μέσω του Σαμουήλ, ο Θεός είπε στον Σαμουήλ να ορίσει ως βασιλέα τον Δαβίδ στη θέση του.

Από τη στιγμή που έγινε Βασιλέας ο Δαβίδ, είπε στον προφήτη Νάθαν ότι επιθυμούσε να οικοδομήσει έναν μόνιμο ναό. Ως ανταπόδοση για τις πράξεις του ο Θεός υποσχέθηκε στον Δαβίδ πως θα επέτρεπε στον γιο του να οικοδομήσει έναν μόνιμο ναό και ότι οι απόγονοί του θα συνέχιζαν τη βασιλική του γραμμή. Ο ίδιος ο Δαβίδ δεν επετράπη να οικοδομήσει τον ναό, εξαιτίας του γεγονότος ότι είχε εμπλακεί σε πολεμικές συρράξεις και συνεπώς δεν ήταν κατάλληλος για την οικοδόμηση του ναού της ειρήνης. Ο γιος του Δαβίδ, ο Σολομών έκτισε τον πρώτο ναό σύμφωνα με τη θέληση του Θεού στην Ιερουσαλήμ, όπως περιγράφεται στα βιβλία των Βασιλέων.

Μετά από τον θάνατο του Σολομώντα, το βασίλειό του διαιρέθηκε σε δύο επι μέρους τμήματα: το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ και το νότιο βασίλειο του Ιούδα. Μετά από αρκετούς αιώνες, εξαιτίας της ειδωλολατρίας, ο Θεός επέτρεψε στην Ασσυρία να κατακτήσει το Ισραήλ και να εξορίσει τον λαό του. Το βασίλειο του Ιούδα, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, παρέμεινε υπό την διακυβέρνηση του οίκου του Δαβίδ. Ωστόσο, όπως συνέβη και με τον βορρά, η ειδωλολατρία αυξήθηκε σε τέτοια έκταση, ώστε ο Θεός επέτρεψε στην Βαβυλωνία να κατακτήσει το βασίλειο, να καταστρέψει τον Ναό μετά από 410 χρόνια και να εξορίσει τον λαό με την υπόσχεση της απελευθέρωσης μετά από 70 χρόνια. Αυτά τα γεγονότα καταγράφτηκαν στα βιβλία του Ησαΐα και του Ιερεμία.

Μετά από 70 χρόνια επετράπη στους Ιουδαίους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους υπό την καθοδήγηση του Έσδρα. Ο Ναός επανοικοδομήθηκε, όπως καταγράφεται στα βιβλία του Έσδρα και του Νεεμία. Ο Δεύτερος Ναός παρέμεινε άθικτος επί 420 χρόνια, για να καταστραφεί από τον ρωμαίο στρατηγό τότε και κατόπιν αυτοκράτορα Τίτο. Ο ισραηλιτικός ναός παραμένει ερειπωμένος έως ότου εγερθεί ένας απόγονος του Δαβίδ να αποκαταστήσει τη δόξα του Ισραήλ και να ανοικοδομήσει τον Ναό στην Ιερουσαλήμ.

Η Τορά, Γένεση, Έξοδος, Λευιτικό, Αριθμοί, και Δευτερονόμιο, που δόθηκε στο όρος Σινά συνοψίστηκε στα πέντε αυτά βιβλία του Μωυσή (Πεντάτευχος). Μαζί με τα βιβλία των προφητών αποκαλείται Γραπτή Τορά. Οι λεπτομέρειες και η ερμηνεία του νόμου, που ονομάζονται Προφορική Τορά ή προφορικός νόμος στον Ιουδαϊσμό, ήσαν αρχικά άγραφοι. Εξαιτίας, όμως, των διωγμών που υπέστησαν οι Εβραίοι και του κινδύνου απώλειας μνήμης των λεπτομερειών, η ραββινική παράδοση αναφέρει ότι αυτοί οι προφορικοί νόμοι καταγράφηκαν στη Μισνά, το Ταλμούδ και άλλα ιερά βιβλία.


2.Παλαιστίνη

Παλαιστίνη (εβραϊκά: פלשתינה δηλ. Παλεστίνα και αραβικά: فلسطين‎ ​ δηλ. Φιλαστίν ή Φαλαστίν) είναι ένα από τα ιστορικά ονόματα της περιοχής που βρίσκεται μεταξύ της Μεσογείου και των όχθεων του Ιορδάνη ποταμού στη Μέση Ανατολή.

Αποτελεί πεδίο έντασης και εστία τρομοκρατικών επιθέσεων, αντιπαράθεσης και πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, έπειτα κυρίως απο την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, μετά από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και κατόπιν απόφασης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Η απόφαση προέβλεπε παράλληλα την ίδρυση αυτόνομου Παλαιστινιακού κράτους, κάτι που δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σήμερα η Παλαιστίνη είναι μια περιοχή διεκδικούμενη, χωρίς ωστόσο να είναι ανεξάρτητη ή αυτόνομη.

Ιστορικά, πιστεύεται ότι η ονομασία προέρχεται από τους Φιλισταίους. Είναι αρχαιολογικά πιθανό να υπάρχει προέλευση και κατά συνέπεια σύνδεση με κάποια φύλα που έφυγαν απο την αρχαία Κρήτη και αναφέρονται μεταξύ άλλων σε κείμενα της Γραμμικής Β ως "Πελεστέτ".

Κράτος της Παλαιστίνης
Πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ
Επίσημη Γλώσσα Αραβικά
Διακήρυξη Ανεξαρτησίας 15 Νοεμβρίου, 1988
Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς
Με τη συμφωνία του Εθνικού Παλαιστινιακού Συνεδρίου, που αποτελεί το νομικό σώμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - ΠΑΟ, [γνωστότερη με το αγγλικό ακρωνύμιο PLO (Πι-Ελ-Όου)], στις 15 Νοεμβρίου του 1988, το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία. Ωστόσο, το ισχυριζόμενο "Κράτος της Παλαιστίνης", δεν είναι και ούτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, ούτε είχε κυριαρχία σε κάποια εδάφη. Επίσης, η διακήρυξη αυτή αγνοήθηκε και εν τέλει απορρίφθηκε από το Κράτος του Ισραήλ.
Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, όταν την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία.

Αυτόν τον καιρό, η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή (ΕΠΑ) οραματίζεται την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ζώντας ειρηνικά με το Ισραήλ υπό μια δημοκρατικά εκλεγμένη και αξιόπιστη κυβέρνηση. Η ΕΠΑ ωστόσο, δεν διεκδικεί κυριαρχία πάνω σε κανένα έδαφος και, επομένως, δεν είναι η κυβέρνηση του διακηρυγμένου το 1988 "Κράτους της Παλαιστίνης".

Η διακήρυξη του 1988 εγκρίθηκε σε μια συνάντηση στο Αλγέρι, με ψήφους 253-46 και δέκα αποχές. Η διακήρυξη επικαλέστηκε την Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπέρ του ισχυρισμού για ένα "Κράτος της Παλαιστίνης στη δικά μας παλαιστινιακά εδάφη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ". Το ισχυριζόμενο "Κράτος της Παλαιστίνης" αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον Αραβικό Σύνδεσμο και περίπου οι μισές κυβερνήσεις του κόσμου το αναγνωρίζουν σήμερα. Διατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της ΟΑΠ). Το Κράτος της Παλαιστίνης δεν αναγνωρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη, παρότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και τα περισσότερα κράτη-μέλη της, διατηρούν διπλωματικούς δεσμούς με την Παλαιστινιακή Αρχή.

Χαμάς (πηγή Wikipedia Χαμάς )
Η Χαμάς (حركة حماس, ακρωνύμιο του حركة المقاومة الاسلامية ή Harakat al-Muqāwama al-Islāmiyya ή «Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης») είναι μία παλαιστινιακή σουνιτική παραστρατιωτική οργάνωση και πολιτικό κόμμα που κατέχει σήμερα την πλειοψηφία των εδρών του εκλεγμένου νομοθετικού συμβουλίου στην Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή.

Η Χαμάς ιδρύθηκε το 1987 από τον Σεΐχη Αχμέντ Γιασίν και τον Μοχάμεντ Ταχά της Παλαιστινιακής πτέρυγας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κατά την έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα με βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και άλλες επιθέσεις κατά ισραηλινών αμάχων και των δυνάμεων ασφαλείας.

Η Χαμάς έχει επίσης εκτεταμένα κοινωνικά προγράμματα και έχει αποκτήσει δημοτικότητα στην παλαιστινιακή κοινωνία με τη δημιουργία νοσοκομείων, εκπαιδευτικών συστημάτων, βιβλιοθηκών και άλλων υπηρεσιών σε όλη τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.Η διακήρυξη της Χαμάς κάνει έκκληση για την καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ και την αντικατάστασή του με ένα παλαιστινιακό ισλαμικό κράτος στην περιοχή που είναι τώρα το Ισραήλ, τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Η Χαμάς περιγράφει τη σύγκρουση με το Ισραήλ ως πολιτική και όχι θρησκευτική ή αντισημιτική.Ωστόσο, η ιδρυτική της διακύρηξη, συγγράμματα, και πολλές από τις δημόσιες δηλώσεις αντικατοπτρίζουν την επίδραση αντισημιτικών θεωριών συνωμοσίας.

Η πολιτική πτέρυγα της Χαμάς κέρδισε πολλές τοπικές εκλογές στη Γάζα, την Καλκίλια, και την Ναμπλούς. Τον Ιανουάριο του 2006, η Χαμάς κέρδισε μια νίκη έκπληξη στις παλαιστινιακές βουλευτικές εκλογές, λαμβάνοντας 76 από τις 132 έδρες στη βουλή, ενώ η κυβερνούσα Φατάχ πήρε 43.Η διακύρηξη της Χαμάς αναφέρει: "Δεν υπάρχει λύση για το παλαιστινιακό ζήτημα εκτός μέσω της Τζιχάντ", και αυτή η στάση έχει βρει ένα δεκτικό ακροατήριο μεταξύ των Παλαιστινίων· πολλοί αντιλαμβάνονται την προηγούμενη κυβέρνηση της Φατάχ ως διεφθαρμένη και αναποτελεσματική, και οι υποστηρικτές της Χαμάς την θεωρούν ως κίνημα "ένοπλης αντίστασης» για την υπεράσπιση των Παλαιστινίων από την ισραηλινή κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών.Ωστόσο, μετά την εκλογική νίκη της Χαμάς, έχει επέλθει ιδιαίτερα απότομη διαμάχη μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ, που οδηγεί σε πολλούς θανάτους παλαιστινίων.

Μετά τη Μάχη για τη Γάζα τον Ιούνιο του 2007, εκλεγμένοι αξιωματούχοι της Χαμάς εκδιώχθηκαν από τις θέσεις τους στην κυβέρνηση στην Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή στη Δυτική Όχθη, και αντικαταστάθηκαν από αντιπάλους της Φατάχ και ανεξάρτητους, μία δράση που πολλοί Παλαιστίνιοι και άλλοι εμπειρογνώμονες θεώρησαν παράνομη. Στις 18 Ιουνίου 2007, ο παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς (Φατάχ) εξέδωσε ένα διάταγμα που έθεσε εκτός νόμου την στρατιωτική και εκτελεστική δύναμη της Χαμάς.

Η Χαμάς αναφέρεται ως τρομοκρατική οργάνωση από τον Καναδά, την Ευρωπαϊκή Ένωση,το Ισραήλ,την Ιαπωνία, και τις Ηνωμένες Πολιτείες,και απαγορεύεται στην Ιορδανία.Η Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο[28] περιλαμβάνουν μόνο την στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς, τις Ταξιαρχίες Izz ad-Din al-Qassam, ως τρομοκρατική οργάνωση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν εφαρμόσει περιοριστικά μέτρα κατά της Χαμάς σε διεθνές επίπεδο.

Σύμφωνα με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, η Χαμάς χρηματοδοτείται από τη Σαουδική Αραβία, το Ιράν, την παλαιστινιακή ομογένεια, και ιδιώτες ευεργέτες σε άλλα αραβικά κράτη.


Ισλάμ (Θρησκεία) (πηγή Wikipedia Ισλάμ )

Το Ισλάμ είναι μια μονοθεϊστική θρησκεία, η οποία διαμορφώθηκε με το κήρυγμα και τη δράση του Προφήτη Μωάμεθ στις αρχές του 7ου αιώνα.

Ονομασία
Η αραβική λέξη «ισλάμ» (αραβικά: إسلام‎ ​) σημαίνει «υποταγή»,και χρησιμοποιήτε από τους μουσουλμάνους ως «υποταγή στον Θεό» και εκείνοι που αποδέχονται την θρησκεία του ισλάμ,(τη στάση υπακοής, εξάρτησης και αφοσίωσης στον Θεό) ονομάζονται μουσλίμ (muslim), που σημαίνει «υποταγμένος» δηλαδή:«υποταγμένος στον Ύψιστο».

Το Ισλάμ δεν έχει μόνο θρησκευτική αλλά και πολιτική υπόσταση, όπως άλλωστε και οι περισσότερες θρησκείες. Έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορες ονομασίες για να το προσιορίσουν, όπως «Ισλαμισμός», «Μουσουλμανισμός» και «Μωαμεθανισμός». Ο τελευταίος όρος θεωρείται απορριπτέος από τους μουσουλμάνους μιας και θεωρούν εαυτούς όχι λάτρεις του Μωάμεθ αλλά απλώς ακόλουθους της διδασκαλίας του.

Η κύρια και ειδοποιός διαφορά της θρησκείας αυτής από τις άλλες μονοθεϊστικές, δεν είναι η πίστη και διδασκαλία περί μοναδικότητας του Θεού, αλλά στην προσήλωση ότι «ο Μωάμεθ είναι προφήτης αυτού » (αραβικά: لا إله إلا الله محمد رسول الله‎ ​, La ilaha illa Allah, Mohammedun rasul Allah)..

Επικράτεια
Το Ισλάμ έχει επικρατήσει σε ολόκληρη τη ζώνη που εκτείνεται από τον Βόλγα προς βορά, μέχρι τη Μαδαγασκάρη προς νότο, και από το Καράτσι του Πακιστάν ανατολικά, μέχρι το Ντακάρ της Σενεγάλης δυτικά. Ανατολικότερα, αποτελεί κύρια θρησκεία στη Μαλαισία και την Ινδονησία. Σήμερα, το Ισλάμ έχει περισσότερους από 1 δισεκατομμύριο πιστούς και είναι η πιό γρήγορα αυξανόμενη πίστη στον κόσμο.

Επιδράσεις
Το Ισλάμ έχει λάβει επιδράσεις από τρεις βασικές ρίζες: η προϊσλαμική αραβική θρησκεία, ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός. Από φιλοσοφικής πλευράς επηρεάστηκε τόσο από την Πλατωνική όσο και από την Αριστοτελική σκέψη. Σε νομικά θέματα, εκτός από την αραβική κληρονομιά, δέχθηκε επιδράσεις και από την ρωμαϊκή και βυζαντινή παράδοση.

Το Κοράνιο
Το Κοράνιο είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται το Ισλάμ και είναι το αντίγραφο ενός ουράνιου πρωτότυπου. Στους ανθρώπους κυκλοφορεί απλά ένα αντίγραφό του. Το πρωτότυπο αυτό βρίσκεται πάντοτε μπροστά στον Θεό. Έχει την ίδια θέση που έχει στον χριστιανισμό ο Ιησούς ως προαιώνιος Λόγος του Θεού.

Είναι βιβλίο που διαιρείται σε 114 κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο ονομάζεται «σούρα» και αποτελείται από 3 έως 286 στίχους και κάθε στίχος μπορεί να αποτελείται από 2 έως 10.000 λέξεις. Στο αραβικό πρωτότυπο οι σούρες, είναι γνωστές με τα ονόματα που φέρουν π.χ. αλ-Φατίχα (Η Έναρξη), αλ-Μπάκαρα (Η Aγελάδα), κλπ. αλλά στην εποχή μας επικρατεί ο αριθμητικός προσδιορισμός των κεφαλαίων.

Τα Χαντίθ
Τα Χαντίθ είναι η παράδοση γύρω από την συμπεριφορά και τη σοφία του Μωάμεθ, που καθορίστηκαν μεταδιδόμενα από στόμα σε στόμα από αυτόπτες μάρτυρες κυρίως της πρώτης αλλά και της δεύτερης και της τρίτης Ισλαμικής γενιάς.

Δεν θεωρούνται όλα τα Χαντίθ έγκυρα από τους θεολόγους-νομοδιδάσκαλους του Ισλάμ. Υπάρχουν πολλές συλλογές Χαντίθ και έχει αναπτυχθεί ολόκληρη επιστήμη ώστε να εξακριβωθεί ποια Χαντιθ θεωρούνται αυθεντικά. Οι δύο κλασικές συλλογές είναι οι «Σαχίχ» του al-Bukhari και του Muslim. Οι συλλογές αυτές ονομάζονται «οι δυο γνήσιες» (al-sahihan) και περιέχουν αφηγήσεις δογματικού, ηθικού και ιστορικού ενδιαφέροντος . Οι Σιίτες έχουν τα δικά τους Χαντίθ τά οποία αποδίδουν στην οικογένεια του Αλή.

Ενώ το Κοράνιο είναι ο λόγος του Θεού, τα Χαντίθ θεωρούνται «ο λόγος του Μωάμεθ». Επίσης, οι δυο κύριοι κλάδοι του Ισλάμ είναι οι Σουνίτες και οι Σιίτες.


Λωρίδα της Γάζας (πηγή Wikipedia -Γάζα)

Η Λωρίδα της Γάζας (αραβικά: قطاع غزة‎ , εβραϊκά: רצועת עזה‎ ) αποτελεί ένα κομμάτι γης κατά μήκος της Μεσόγειου θάλασσας μεταξύ της Αιγύπτου και του Ισραήλ. Δεν αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος αλλά διεκδικείται από την Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή ως μέρος του Κράτους της Παλαιστίνης. Μετά την Μάχη για την Γάζα τον Ιούνιο του 2007, μεταξύ της Φατάχ και της Χαμάς, η περιοχή κυβερνάται ντε φάκτο από την Χαμάς.

Η περιοχή πήρε το όνομά της από την κύρια πόλη Γάζα. Άλλες σημαντικές πόλεις είναι η Ράφα και η Καν Γιουνίς. Είναι μια λωρίδα γης δίπλα στη Μεσόγειο θάλασσα μήκους 41 χιλιομέτρων και πλάτους μεταξύ 6 και 12 χιλιομέτρων, με συνολική έκταση 360 km3. Κατοικούν 1,4 εκατομμύρια Άραβες.

Ο πληθυσμός της, έγινε μάρτυρας μιας δραματικής επιδείνωσης των συνθηκών ζωής μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα, τον Οκτώβριο του 2002. Στις 19 Ιουνίου του 2008, έπειτα από πολύνεκρες συγκρούσεις, τέθηκε σε ισχύ η συμφωνία για εκεχειρία ανάμεσα στο Ισραήλ και στη Χαμάς.[1] Μετά την λήξη της η Χαμάς επανήλθε στην εξαπόλυση ρουκετών κατά πόλεων του Ισραήλ, και το Ισραήλ σε βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας.

Πηγή Χάρτη : Geraki - Wikipedia